cliënten ervaringen bij cff
meer lucht voor jantineke kerstel
In maart 2007 kreeg ik de diagnose COPD (longemfyseem). Dit is een progressieve longziekte. Ik was destijds onder behandeling van een fysiotherapeut van het CFF. Hij raadde me aan om onder begeleiding aan mijn conditie te werken.
Het op pijl houden of verbeteren van de conditie is essentieel voor patiënten met COPD.
Na een intakegesprek en de bijbehorende oefeningen ben ik in januari 2008 begonnen in de oefenzaal van het CFF. Ik heb altijd een zittend beroep gehad, dus het werken aan mijn conditie was hard nodig. In eerste instantie oefende ik 1 x per week, maar dat bleek toch te weinig. In de loop van de jaren ging mijn longfunctie achteruit en heb ik ook bij het CFF de ademhalings- en ontspanningstherapie gevolgd.
Ook heb ik in overleg met de therapeuten de oefenfrequentie opgevoerd tot 3 x per week. Het gevolg daarvan is dat mijn longfunctie nu stabiel blijft. Tevens volg ik nog steeds de ademhalingslessen van Thera. Na een ongelukkige val in juli van 2018 heb ik een aantal maanden niet kunnen trainen. Sinds een paar weken ben ik weer begonnen. Uiteraard moet nu mijn conditie weer opgebouwd worden en dat gaat prima onder leiding van de therapeuten in de oefenzaal.
Kortom, ik ben blij met de ondersteuning van het CFF met zijn zeer professionele, geduldige therapeuten, bij wie je altijd terecht kunt voor advies op maat.
Jantineke Kerstel
Het op pijl houden of verbeteren van de conditie is essentieel voor patiënten met COPD.
Na een intakegesprek en de bijbehorende oefeningen ben ik in januari 2008 begonnen in de oefenzaal van het CFF. Ik heb altijd een zittend beroep gehad, dus het werken aan mijn conditie was hard nodig. In eerste instantie oefende ik 1 x per week, maar dat bleek toch te weinig. In de loop van de jaren ging mijn longfunctie achteruit en heb ik ook bij het CFF de ademhalings- en ontspanningstherapie gevolgd.
Ook heb ik in overleg met de therapeuten de oefenfrequentie opgevoerd tot 3 x per week. Het gevolg daarvan is dat mijn longfunctie nu stabiel blijft. Tevens volg ik nog steeds de ademhalingslessen van Thera. Na een ongelukkige val in juli van 2018 heb ik een aantal maanden niet kunnen trainen. Sinds een paar weken ben ik weer begonnen. Uiteraard moet nu mijn conditie weer opgebouwd worden en dat gaat prima onder leiding van de therapeuten in de oefenzaal.
Kortom, ik ben blij met de ondersteuning van het CFF met zijn zeer professionele, geduldige therapeuten, bij wie je altijd terecht kunt voor advies op maat.
Jantineke Kerstel
mijn gli traject
Mijn naam is Judith Houben. Ik ben 47 jaar oud en ik woon met mijn man en drie tieners in Abcoude. Ik werk op de VU als stralingsdeskundige. Ik ben opgegroeid in het bourgondische Limburg. Ik ben het grootste deel van mijn volwassen leven (veel) te zwaar geweest. Een tijd voordat we gingen trouwen ben ik veel afgevallen. De laatste jaren steeg mijn gewicht langzaam maar zeker, ik kon mezelf slecht beheersen met tussendoortjes en mijn man en ik kookten vaak wel met gezonde producten maar ook met veel calorieën. Toen coronatijd kwam was het hek van de dam, er waren veel feestjes en gezellige avondjes met wijn en hapjes in kleine gezelschappen. Ik hoorde over GLI en ben toen gaan informeren. Maar de meeste GLI trajecten waar ik informeerde waren gestaakt vanwege corona. Ik zat steeds minder lekker in mijn vel, woog meer dan 100 kg en het lukte me maar niet om mijn slechte eet/drink-gewoonte onder controle te krijgen. Ik vond het echt ook heel zwak van mezelf dat ik er zelf geen controle over leek te hebben, voelde me ongezond en vaak schuldig.
Toen ben ik opnieuw gaan zoeken naar een GLI traject, een beetje in de buurt van mijn werk en vond ik een programma bij CFF. Na een intake met Els en met diëtiste Anabel ging ik aan de slag. Ik heb helemaal niets met sporten, ik noemde het bij mijn intake ook een “sport allergie”. Er was een jaar lang elke week een groepssessie van Els bij CFF met “lotgenoten” elk met een heel eigen verhaal, eerst een half uurtje een werksessie gezonder leven, en daarna een half uurtje bewegen met Kevin. Het belang van meer bewegen, kwam uitgebreid aan bod. Naast de groepssessies waren er ook coachende gesprekken met Els, waarin zij voor specifieke situaties samen met mij naar oplossingen zocht. Nadat we alle mogelijke sporten hadden beoordeeld en afgeserveerd raadde ze aan om dan maar iets te gaan doen wat niet “heel vreselijk” was en goed in te bouwen in mijn gewoontes. Ik bleek op de VU gewoon gratis gebruik te mogen maken van de sportschool. Daar ging ik twee keer per week circuittraining doen aan ‘t einde van mijn werkdag. Echt “de hel”, maar er is wel een hele leuke, grappige trainer en leuke medesporters. Hij vraagt dan of ik sporten nog steeds niet leuk vind, ik zeg dan “nee”, dan moet hij lachen, krijg ik een high five, en zegt: “maar je bent er wél weer!” Ik startte ook met aqua fitness op woensdagavond. Het gewichtsverlies ging zeer traag en ik bereikte na zo’n 7 kg een plateau waar ik maar niet doorheen kwam en ook wel ontmoedigd raakte: wat moet ik nou nog meer doen/laten, om verder te komen??? De huisarts checkte mijn glucose, bloeddruk, cholesterol en schildklier; niks mis mee (gelukkig). Ze verwees me naar de obesitas kliniek, maar die begonnen direct over een maagverkleining, het idee alleen al vond ik echt té heftig. Els en Anabel maakten snel een paar nieuwe afspraken en we bespraken vaker dagelijkse valkuilen, kleine haalbare doelen stellen, gezondere keuzes, NEE zeggen, maar ook het idee om vaker alcolholvrij te blijven op feestjes en bijvoorbeeld zelf een (gezond) hapje mee te nemen.
De voornaamste boodschap van Els en Anabel was: je moet echt gewoon blijven volhouden, niet opgeven nu! Ik ben sindsdien nog een keer extra gaan sporten, in het weekend. En nog strenger opletten met allerlei eet-snack-borrel momenten. Het lijkt nu toch echt zijn vruchten af te werpen: inmiddels ben ik door de magische grens van 7kg heen en ben ik 13 kilo lichter dan aan de start van het traject, twee kledingmaten omlaag en behoorlijk fit en veel sterker. Ik krijg uit mijn omgeving veel complimenten en dat helpt erg met mijn motivatie om toch maar weer naar de (stomme) sportschool te gaan en mij trots te voelen om wat ik tot nu toe bereikt heb. Gewoon niet opgeven dus!
Judith Houben
Toen ben ik opnieuw gaan zoeken naar een GLI traject, een beetje in de buurt van mijn werk en vond ik een programma bij CFF. Na een intake met Els en met diëtiste Anabel ging ik aan de slag. Ik heb helemaal niets met sporten, ik noemde het bij mijn intake ook een “sport allergie”. Er was een jaar lang elke week een groepssessie van Els bij CFF met “lotgenoten” elk met een heel eigen verhaal, eerst een half uurtje een werksessie gezonder leven, en daarna een half uurtje bewegen met Kevin. Het belang van meer bewegen, kwam uitgebreid aan bod. Naast de groepssessies waren er ook coachende gesprekken met Els, waarin zij voor specifieke situaties samen met mij naar oplossingen zocht. Nadat we alle mogelijke sporten hadden beoordeeld en afgeserveerd raadde ze aan om dan maar iets te gaan doen wat niet “heel vreselijk” was en goed in te bouwen in mijn gewoontes. Ik bleek op de VU gewoon gratis gebruik te mogen maken van de sportschool. Daar ging ik twee keer per week circuittraining doen aan ‘t einde van mijn werkdag. Echt “de hel”, maar er is wel een hele leuke, grappige trainer en leuke medesporters. Hij vraagt dan of ik sporten nog steeds niet leuk vind, ik zeg dan “nee”, dan moet hij lachen, krijg ik een high five, en zegt: “maar je bent er wél weer!” Ik startte ook met aqua fitness op woensdagavond. Het gewichtsverlies ging zeer traag en ik bereikte na zo’n 7 kg een plateau waar ik maar niet doorheen kwam en ook wel ontmoedigd raakte: wat moet ik nou nog meer doen/laten, om verder te komen??? De huisarts checkte mijn glucose, bloeddruk, cholesterol en schildklier; niks mis mee (gelukkig). Ze verwees me naar de obesitas kliniek, maar die begonnen direct over een maagverkleining, het idee alleen al vond ik echt té heftig. Els en Anabel maakten snel een paar nieuwe afspraken en we bespraken vaker dagelijkse valkuilen, kleine haalbare doelen stellen, gezondere keuzes, NEE zeggen, maar ook het idee om vaker alcolholvrij te blijven op feestjes en bijvoorbeeld zelf een (gezond) hapje mee te nemen.
De voornaamste boodschap van Els en Anabel was: je moet echt gewoon blijven volhouden, niet opgeven nu! Ik ben sindsdien nog een keer extra gaan sporten, in het weekend. En nog strenger opletten met allerlei eet-snack-borrel momenten. Het lijkt nu toch echt zijn vruchten af te werpen: inmiddels ben ik door de magische grens van 7kg heen en ben ik 13 kilo lichter dan aan de start van het traject, twee kledingmaten omlaag en behoorlijk fit en veel sterker. Ik krijg uit mijn omgeving veel complimenten en dat helpt erg met mijn motivatie om toch maar weer naar de (stomme) sportschool te gaan en mij trots te voelen om wat ik tot nu toe bereikt heb. Gewoon niet opgeven dus!
Judith Houben
